ارزیابی شاخص های مؤثر بر قابلیت پیاده مداری در راستای تحقق توسعه پایدار شهری (نمونه موردی: خیابان بوعلی سینا و اکباتان شهر همدان)

امروزه با افزایش روزافزون جمعیت شهرنشین و به دنبال آن افزایش بی­رویه­ وسایل نقلیه و وابستگی الگوی زندگی شهری به آنها، تحقق توسعه پایدار به عنوان یکی از مهم ترین مسائل شهری مطرح شده است. از این رو پیاده­مداری که هدف آن بازیابی و توسعه فضاهای پیاده شهری و مقدم دانستن عابران پیاده به عنوان مهم ترین عناصر شهری است، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین این پژوهش با فرض اینکه تقویت پیاده­مداری در تحقق توسعه پایدار شهری موثر است، به دنبال آن است که شاخص­های موثر بر پیاده مداری را درنمونه­های مورد مطالعه (خیابان بوعلی­ واکباتان شهر همدان) ارزیابی کند. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و با استفاده از ابزارهای رایج کتابخانه­ای و مشاهده میدانی انجام شده است. اصلی­ترین شاخص­های خیابان پیاده مدار از طریق مرور ادبیات داخلی و خارجی و پیشینه پژوهش استخراج گردیده، سپس به ارزیابی معیارها در نمونه­های مورد مطالعه پرداخته شده است و از مدل فرایند تحلیل شبکه (anp) جهت وزن­دهی به معیارها و زیرمعیارها و مقایسه دو خیابان استفاده شده است و یافته­های پژوهش نشان می­دهد که خیابان بوعلی نسبت به خیابان اکباتان امتیاز بالاتری را کسب نموده است؛ بنابراین خیابان بوعلی برای تبدیل به محور پیاده­مدار در اولویت قرار­می­گیرد؛ همچنین پیشنهاد می­شود که با در نظر گرفتن ترتیب اولویت معیارها، سیاست گذاری­هایی در جهت ارتقای معیارهای«حرکتی- دسترسی»، «اجتماعی- اقتصادی»، «فعالیتی– حرکتی» و «کالبدی-زیست محیطی» انجام گیرد که لحاظ نمودن این موارد می­تواند گام مهمی درجهت ایجاد قابلیت پیاده مداری و در نهایت تحقق توسعه پایدار شهری محسوب شود.